Categorieën
Nieuws

Werelddierendag

 

‘koffiemelkdief’

Op 4 oktober is het weer Werelddierendag. Voor wie er die vrijdag aan denkt is een extra bezoekje aan de dierenwinkel in de Rogstraat natuurlijk een must. Maar naast het extra verwennen van uw huisdier kunt u ook even denken aan de vele vrijwilligers op de dierenambulances. Ook in Grave worden af en toe dieren in nood of zwervende honden of katten aangetroffen. Verschillende keren heb ik meegemaakt dat inwoners van Grave met de handen in het haar bij een gewonde vogel, hond of kat de wacht hielden of ze mee naar huis namen. De Vrijwilligers van HoKaZo  waren in alle gevallen met de dierenambulance snel aanwezig en namen de beestjes voor behandeling of opvang mee. Of en nu een vogeltje of een kat of hond is, snel en vakkundig bieden ze hulp. Dat verdient wel een pluim! Voor een mooie column ter ere van Werelddierendag klikt u HIER. (Op de foto’s; twee ‘afdankertjes’ die een goede baas hebben gevonden.)

Meer informatie over de dierenambulance; De bezetting van de dierenambulance bestaat geheel uit vrijwilligers. De ambulance is dagelijks inzetbaar van 08.00 uur tot 21.30 uur en voor echte noodgevallen ook tussen 21.30 uur en 08.00 uur. Omdat de dierenambulance afhankelijk is van vrijwilligers kan het voorkomen dat er na 18.00 uur geen chauffeur beschikbaar is. In dat geval wordt u verzocht om in noodgevallen (bij gewonde dieren) de dichtstbijzijnde dierenarts te bellen.

Bellen Als u een zwerfdier aantreft op het moment dat er geen chauffeur beschikbaar houdt u de hond of kat of vogel tot 08.00 uur vast in bijvoorbeeld een hok of een schuur. Om 08.00 uur kunt u dan bellen naar de dierenambulance die het dier dan zo snel mogelijk komt halen. De medewerkers van de dierenambulance vragen u dringend om na 21.30 uur alleen maar voor echte noodgevallen te bellen. De vrijwilligers hebben vaak overdag een baan hebben en moeten de dag na de dienst weer gewoon werken.

HoKaZo Dierenopvangcentrum HoKaZo, waar honden en katten worden opgevangen, is op weekdagen voor het publiek geopend van 12.00 uur tot 15.30 uur en op zaterdagen van 10.00 uur tot 16.00 uur. Op zondag is het dierenopvangcentrum gesloten. U kunt bij het dierenopvangcentrum terecht voor de aanschaf van een kat of hond, het brengen van een hond of kat die u zwervend heeft aangetroffen en voor informatie met betrekking tot het houden/hebben van een hond of kat. Ook de medewerkers bij het dierenopvangcentrum zijn allemaal vrijwilligers.

Informatie Dierenambulance, tel. 06 53 707 1111. Stichting HoKaZo (dierenopvang en dierenambulance): Lange Goorstraat 6, 5406 XE Uden, tel (0413) 260546 (van 11.00 uur tot 15.30 uur).

Categorieën
Nieuws

Verloedering en handhaving

Verloedering en handhaving

Wie ooit eens een auto gekocht heeft, weet er van mee te praten; het eerste deukje of krasje doet het meeste pijn. Ik vermoed dat dit een tamelijk algemeen menselijk gegeven is. Na dat eerste smetje lopen de gevoelens naar mijn inschatting al snel uiteen. Pietje Precies heeft daarna weer even veel pijn aan het tweede en derde krasje. Sloddervossen als ik denken bij het tweede: ‘nou ja, er zat er toch al krasje op.’

Ik wil nog eens terugkomen op die zesjescultuur die voor ons gemeentebestuur min of meer de standaard geworden is voor het onderhoud van buurten, straten en plantsoenen. De beleidsstrategie is uit de nood geboren; gebrek aan middelen.  Wat ons bestuur daarbij over het hoofd gezien heeft of voor lief genomen, is dat het daarmee de lat te laag legt. Niet alleen voor zichzelf maar meer nog voor ons als burgers.  Als er ergens rommel rondslingert, wordt dat heel snel de standaard voor ons gedrag; het is een onbewust signaal dat je je rommel net zo goed naast als in de prullenbak kunt gooien. Dat geldt voor volwassenen en nog meer voor de jeugd. Een zesjescultuur is de aanzet tot een vijfjes-, viertjes-, enzovoortcultuur en dat is onze stad en onze wijken aan te zien. Verslonzing leidt tot verloedering en verloedering leidt tot meer verloedering. Bezuiniging op het onderhoud is wat de Engelsen ‘penny wise pound foolish’ noemen; als je op de penning bezuinigt, loop je het risico een kapitaal over de balk te gooien.

Op de achtergrond galmt er nog een ander Graafs euvel mee; dat van de handhaving. De ideale situatie is, dat we ons met ons allen verantwoordelijk weten voor hoe ons stadje en onze wijk er uit zien. Dat zou je als overheid kunnen afdwingen en dan zou je op iedere spreekwoordelijke straathoek een agent of BOA moeten neerzetten. Als je betreffende dames en heren hun werk laat doen in een omgeving waar de zesjescultuur heerst, zet dat echter totaal geen zoden aan de dijk en kan hun werk alleen maar frustraties opleveren. Ten dele lijkt dat ook weer op het dagelijks leven in Grave.

Wat onze overheid over het hoofd gezien heeft, is dat het schoonhouden van wijken en straten, wil het echt werken, een zaak is van de bewoners. Daarvoor is nodig dat zij gemotiveerd zijn om deze verantwoordelijkheid ook echt te nemen en dat ze ervan overtuigd zijn of worden dat het zin heeft om die op zich te nemen. In een verloederde situatie is dat godsonmogelijk, omdat die situatie nu eenmaal uitstraalt dat het geen zin heeft je er druk over te maken. Handhavers kunnen er weinig uitrichten, omdat de ‘tegenargumenten’ op straat voor het grijpen liggen. Zodoende komt het van kwaad tot erger en dat hebben we allemaal ook zien gebeuren.

‘Handhaven’, of het nu door wijkagenten of BOA’s gebeurt, of uiteindelijk door de betrokken bewoners zelf, vooronderstelt een echte ‘samenleving’, mensen die samen verantwoordelijkheid willen nemen. Soms gebeurt dat van nature en van onderop maar vaker moet de overheid daar de voorwaarden voor scheppen of aanreiken. Samenleven is immers beseffen dat je bij elkaar hoort en samen vorm geeft aan het gedeelde leven. Een eerste vereiste is dat bewoners ook werkelijk beseffen dat hun straat hun straat is en hun wijk hun wijk. Dat er dus een klimaat ontstaat waarin mensen elkaar kunnen inspireren, kunnen aanspreken op wat ze delen en samen trots zijn op wie ze zijn en wat ze hebben.

Ik heb het idee dat onze stedenbouwers en bestuurders hier te weinig bij stilstaan. Dat zie je in Grave bijvoorbeeld ook doordat ons stadsbestuur het vertikt om haar wijk- en dorpsraden serieus te nemen, laat staan dat het ze stimuleert en middelen biedt om hier een taak te zien liggen. Dan kun je dat wel heel ‘modern’ willen oplossen met iDops en wat dies meer zij maar die gaan dan per saldo eigenlijk vooral over heel veel wissewasjes zonder structuur en creëren alleen maar papieren werkelijkheden die nooit in de samenleving kunnen indalen.

Wil Grave, willen haar wijken weer mooie, leefbare, aantrekkelijke woonplekken worden, dan zal er iets gedaan moeten worden aan onze mentaliteit. Een situatie waarin iedereen loopt te kankeren over de rommel om zich heen, kan alleen maar leiden tot meer rommel en meer verloedering. Het is heel tegenstrijdig dat de doorsnee Gravenaar als een pauw zo trots is op zijn stad maar het kennelijk verleerd is om daaruit ook een taak of opdracht te destilleren om het mooi te houden. Zo bezien hebben dan wel weer echt de overheid die we verdienen, een overheid die bijvoorbeeld geen poot uitsteekt naar de verkrotting in de Hamstraat, die ze in een halve eeuw heeft zien (doen) ontstaan en verergeren. Een overheid die niet lijkt te (willen) beseffen dat verloedering van alles en nog wat aantrekt maar geen bedrijven. ’t Wisseveld is hier een teken aan de wand en een uithangbord voor een falende overheid. De Bons is op weg dat te worden als onze overheid het ook vertikt om daar haar verantwoordelijkheid te nemen.

Onze overheid lijkt überhaupt te vergeten dat ze er is voor mensen. Haar relatie tot ons is slecht; zo slecht dat je bijna moet zeggen dat ze ontbreekt. Ze lijkt ook nauwelijks voeling met ons te hebben. Ideeën vanuit de bevolking zijn bijvoorbeeld vrijwel kansloos, omdat onze bestuurders het idee fixe hebben dat we hen ermee voor hun voeten lopen. Als ik dat vaststel, kan ik overigens niet loochenen dat het dat is wat we er allemaal samen van hebben gemaakt. Door niet hard genoeg te zijn voor onze bestuurders en vooral door niet hard genoeg te zijn voor onszelf. Hard in de zin van zakelijk; voor wat hoort wat…

Ik trek een paar heel voorlopige conclusies. In een situatie als de onze, dat onze woonomgeving ernstig verloedert, is het van het grootste belang dat de vicieuze cirkel van verwaarlozing en verloedering doorbroken wordt. Dat kan onze gemeente moeilijk alleen voor elkaar krijgen; dus zal ze daar de burgers bij nodig hebben. Dat betekent vervolgens dat wij burgers weer gezien worden als partners en niet als lastposten… Of zo’n proces kans van slagen heeft, hangt af van het vermogen van onze overheid om zichzelf als het ware aan de haren uit het moeras te trekken en hetzelfde moet je in feite vaststellen voor ons, ieder voor zich en allemaal samen.

In mijn optiek zou dit een heel concrete aanleiding kunnen zijn voor wijk- en dorpsraden om via zo’n uiterst tastbaar project zichzelf weer op de kaart te zetten als volksvertegenwoordigers in de wijken en is dat een gerede mogelijkheid om zich weer meer relevantie te geven, echte redenen van bestaan. Al die iDops zijn in mijn ogen doekjes voor het bloeden, omdat ze er niet zijn om de bevolking bewust te maken en te mobiliseren. Het komt aan op de mensen; zo gauw die trots zijn op hun wijken, willen ze die trots graag delen en oppoetsen. Democratie komt van onder af; van boven af is er vrijwel zeker sprake van bedilzucht en wordt het in ieder geval zo gevoeld.

‘Voor God en in De Graaf is alles mogelijk’. Werk aan de winkel zou ik zeggen. Democratie is immers vooral een kwestie van doen, samen doen. Vooreerst is het van belang dat de boodschap opgepakt wordt, bijvoorbeeld voor de verkiezingen van volgend voorjaar. Hebben we mooi een winter de tijd om samen met onze gemeente plannen te maken voor onze ‘prachtwijken’.  Bovendien hebben we door zo’n concreet project dan ook meteen het idee dat politiek wel degelijk over ons gaat. Zou een zeer welkome kentering zijn in de malaise waarin we samen geraakt zijn; onze eigen locale crisis.

Echte bestuurders hoor je soms bidden om een goede crisis; als ze daar in Grave ook om verlegen zitten, hebben ze haar hiermee op een presenteerblaadje. Zonder adviesbureau. Mijn tarief is € 0,00. Vadertje staat houdt me in leven. De crisis van onze woonomgeving.

Ben Bongaards

Categorieën
Nieuws

Kogelstralen en lichtmasten

 

Kogelstralen

Na veel klachten, glijpartijen en eigen slechte ervaringen deed de Wijkraad Binnenstad een rondje door de stad om in kaart te brengen hoeveel ‘gladde’ tegels zich in het winkelcarré bevinden, waar ze liggen en om hoeveel m²  het gaat. Samen met deze gegevens dienden wij een verzoek in bij de gemeente om deze tegels te laten ‘kogelstralen’. Deze week deelde het stadhuis ons mee dat (na goedkeuring van het voorstel door het college) men gaat starten met een proef om de tegels aan de linkerzijde van de Klinkerstraat te kogelstralen. Het gaat om de tegels vóór de winkelpanden aan de kant van het oude postkantoor. Kogelstralen is een proces waarbij het oppervlak van de tegels wordt opgeruwd door er met grote kracht kleine kogeltjes over te laten rollen. De proef dient onder andere om te bekijken hoe het effect zal zijn in het straatbeeld aldus de gemeente.

Schilderwerk – In het kader van het normaal onderhoud worden o.a. ook de lichtmasten in de binnenstad geschilderd. Dit om ze te beschermen tegen de invloeden van het weer etc. Het schilderen van de lichtmasten in binnenstad en lichtmasten uit het vorige herverlichtingsplan, gaat plaatsvinden vanaf week 40 en verder. Op de vrijdagen zullen geen werkzaamheden worden verricht in de binnenstad i.v.m. de weekmarkt. De startdatum is bekend, maar in welke straten wordt begonnen nog niet.

(foto De Gelderlander)

Daarnaast worden de leuningen van het bruggetje in de oude haven binnenkort geschilderd. Indien nodig worden aanwonenden /winkeliers tevoren door de gemeente op de hoogte gebracht van de geplande werkzaamheden.

Categorieën
Nieuws

Weekmarkt terug!

Weekmarkt terug in oude centrum Grave – Van meet af aan was duidelijk dat door inwoners en ondernemers van de gemeente Grave een herplaatsing van de weekmarkt op de Markt in het oude centrum van Grave gewenst is. Een later gehouden enquête bevestigde dit dan ook. Aan alle betrokken marktkooplieden is ook hun mening gevraagd. Een ontwerp maken voor een groot aantal kramen in de krappe ruimte van de Hoofschestraat, Hoofdwagt en Markt, rekening houdend met alle wensen en de bereikbaarheid zoveel mogelijk behouden van de winkelpanden is een flinke klus. De binnenstad biedt eigenlijk maar heel weinig ruimte voor een weekmarkt. Daarbij is ook van groot belang of de Horeca zichtbaar kan blijven en allen hun terrassen op de Markt kunnen handhaven. Op de tekening is te zien dat dit gedeeltelijk gelukt is. Er moet namelijk niet alleen een plaats voor de kramen worden gevonden maar ook voor alle vervoer- en voorraadvoertuigen naast en achter de kramen. We nemen aan dat met de horecaondernemers nog gesproken wordt over het concept en dat een goede oplossing voor hen wordt gevonden voor de uren van de opbouw donderdagmiddag tot het afbreken op vrijdagmiddag. De herinrichting van de omgeving van Hart van Grave dient ook eerst afgerond te worden voor we de weekmarkt er een plaats kunnen geven. Werkzaamheden aan de riolering zijn daar een onderdeel van en waarschijnlijk zal dit rond november/december 2013 gereed zijn. Wij verwachten de weekmarkt hier terug in het nieuwe jaar. De concepttekening voor de herplaatsing van de weekmarkt vindt u HIER.

Categorieën
Nieuws

Houden we het nog droog in Grave

Door sommige gebeurtenissen –het dreigende vertrek van een groot deel van onze Graafse Brandweer– (zie artikel hierna!) houden we de ogen niet meer droog in Grave. Andere zaken zijn gericht op het houden van droge voeten; Om ervoor te zorgen dat wij in Grave bij hoog water droge voeten houden worden alle uitlopen/doorgangen van de zgn. ‘kunstwerken’ jaarlijks gecontroleerd. Zijn ze nog goed  doorgankelijk, sluiten/openen alle deuren goed, dat controleert het Waterschap Aa en Maas jaarlijks bij elk kunstwerk. Men noemt een sluis of stuw (bij Grave bijvoorbeeld), een water- of dijkdoorloop of het gemaal van Sasse enz. een kunstwerk. Alle door de mens gemaakte voorzieningen in/aan het water dus. Donderdagmorgen om 8 uur was de ploeg van Aa en Maas aangekomen onder de brug Elisabethstraat/oude haven in Grave. Een duiker was druk bezig alles te controleren onder water, de deuren werden gecontroleerd op openen en sluiten enz. Op  verzoek van de Wijkraad Binnenstad wilde de duiker wel even zijn hoofd boven water laten zien. Op de vraag wat men zoal heeft gevonden zei een Aa en Maas medewerker; “de laatste dagen vonden we op een bepaald traject bijvoorbeeld zo’n 6 kluisjes maar er zijn ook dagen dat we talloze fietsen, scooters, omgekatte auto’s  etc. vinden”. De kluisjes waren opengebroken en leeg overigens. Waarschijnlijk allemaal resten van de buit van criminele activiteiten. Onze samenleving wordt dan ook nog opgezadeld met de kosten van het verwijderen ervan. Maar een mooi plaatje levert het wel op en we kunnen weer wat geruster zijn op een (tamelijk) droge kelder bij hoog water straks in de binnenstad. Het Waterschap Aa en Maas werkt intussen ook hard aan het project Gemaal van Sasse. (Lees ook het artikel over de Brandweer van Grave.)